Από την πρώτη ποιητική Συλλογή της Σοφίας, "Απορίες Αθωότητας".

Ε Π Ι Σ Κ Ε Π Τ Η Σ

Περπατάς στην πόλη,

βροχερή και ομιχλώδης

όπως όταν την άφησες πίσω σου κάποιο φθινόπωρο.

Περιπλανώμενες αμφιβολίες

για το αν ανήκεις στον τόπο που σε γέννησε

σ’ ανταμώνουν σε κάθε γωνιά.

Τόσα χρόνια εδώ,

ζούσες κάτω απ’ τους ίσκιους των ονείρων

που μοιάζαν ρινίσματα ενός μέλλοντος άδηλου,

με τους ήχους των νερών να είναι η μουσική υπόκρουση

όλων των ανησυχιών και των ασίγαστων αισθημάτων της εφηβείας σου.

Κι όμως, απρόσμενα μέσα σου ξυπνά

η ανίκητη αίσθηση του ξένου

όσο πορεύεσαι σε δρόμους και μέρη,

που γνώριζαν κάποτε αλάνθαστα το νεανικό σου πέρασμα

και τώρα αδιάφορα σε βλέπουν.

Μια αναπόδραστη νοσταλγία

παγώνει την ψυχή

σαν πλησιάζει κανείς στο παλιό του σχολείο.

Από μακριά θα πεις πως τίποτα δεν έχει αλλάξει

και θα επιταχύνεις το βήμα,

καθώς ένα απροσδιόριστο άγχος να μην αργήσεις στο μάθημα

σε παραπλανά.

Κανείς δε σε περιμένει.

Κι ύστερα μια δειλή συγκίνηση θα φτάσει ανεπαίσθητα στο λαιμό σου

βλέποντας την παλιά αυλή,

τόσο ίδια και τόσο αγνώριστη,

με ξένα παιδιά να παίζουν

κι άγνωστες φωνές και γέλια να ηχούν στην ατμόσφαιρα.

Ακούς το κουδούνι μα δε χτυπά πια για σένα

που περισσεύεις σ’ ένα χώρο

άλλοτε τόσο οικείο και γνώριμο,

σμιλευμένο από σκηνές

ενός παρελθόντος που μετουσιώνεται με τον καιρό

σε ένα ρυάκι ξεβαμμένης μνήμης,

που έβρεξε τα γυμνά μας πόδια μια φορά

και δε θα κυλήσει ποτέ ξανά το ίδιο.

Έπειτα, βλέπεις κι ένα κορίτσι

που σου μοιάζει λίγο,

είδωλο ύπουλα κατασκευασμένο

απ’ τους μηχανισμούς των παραισθήσεων.

Φαινομενικά όλα είναι όπως τα άφησες,

κι όμως, τίποτα δεν είναι το ίδιο

χωρίς τις ζωές των ανθρώπων

που βάδισαν για λίγο δίπλα στη δική σου.

Γιατί οι απουσίες είναι αυτές

που θα σε ορίζουν παντοτινά κι αναπότρεπτα εδώ

έναν απλό επισκέπτη.

Δείτε το ποίημα σε μορφή βίντεο (δημιουργία: Κάκια Παυλίδου)