Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Από την πρώτη ποιητική συλλογή της Σοφίας "Απορίες Αθωότητας".


Τ Ο  ΜΙ Κ Ρ Ο  Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ε Λ













Κουρδίζω το μικρό καρουζέλ.
Μια γλυκιά παιδικότητα ηχεί στο σκοτεινιασμένο δωμάτιο.
Τ’ άλογα της μνήμης καλπάζουν θολές εικόνες.
Ένα παμπάλαιο φιλμ από φωτογραφίες καρφώνεται
με πολύχρωμες πινέζες σ’ όλο μου το σώμα.
Μια ευωδιαστή νοσταλγία γρατζουνά την ανάσα μου
απ’ τους πνεύμονες μέχρι την ομίχλη στο τζάμι,
τυλίγει το είδωλό μου και το μεταμορφώνει μεμιάς
σε κείνο το παιδί,
που βαριόταν να μάθει την ορθογραφία
και που πριν κοιμηθεί, προσευχόταν να χιονίσει·
σε κείνο το παιδί,
που φοβόταν μήπως το γράμμα του Αϊ-Βασίλη παραπέσει πουθενά
κι αγαπούσε στα ιδρωμένα τζάμια να ζωγραφίζει αστέρια·
σε κείνο το παιδί,
που δεν άφηνε την κούνια πιστεύοντας πως θα βγάλει φτερά και
θα πετάξει…

…Το μικρό καρουζέλ σταματά.
Όλη η μαγεία του κλείνεται άξαφνα
σ’ ένα δάκρυ κι ένα λυπημένο χαμόγελο.
Δεν είναι ρολόι ο χρόνος –όπως το λένε– ούτε κοφτερό λεπίδι
που σου χαράζει το πρόσωπο ούτε ακόμη
οι θάνατοι αυτών που αγαπάς.
Ο χρόνος είναι ένα μικρό καρουζέλ από καλπάζουσες μνήμες,
που ξεθωριάζουν
και θολώνουν
απ’ τα ίδια τους τα χνότα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου