Από την πρώτη ποιητική συλλογή της Σοφίας "Απορίες Αθωότητας".

Τ Ο  Κ  Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι

Το καλοκαίρι, η εξιδανίκευση των πόθων.

Το καλοκαίρι, οι πυρκαγιές των ερώτων,

τ’ αναμμένα κεριά στο μαύρο καμβά του σύμπαντος.

Το καλοκαίρι, τα παραδομένα στον ήλιο σώματα,

ο αλμυρός ιδρώτας,

τα ξυπόλυτα όνειρα κρυμμένα πίσω απ’ τα αρχαία ναυάγια.

Το καλοκαίρι, οι διάπλατοι ορίζοντες των φιλοδοξιών,

οι έγχρωμες ελπίδες,

τα μυστικά του χειμώνα ψιθύριζαν άθελά τους τα διψασμένα χείλη.

Το καλοκαίρι, η αριστερόχειρη γραφή ενός ποιήματος στην άμμο

– δεν την ξεχώριζες,

τα κυματέρρυθμα λόγια που άλλαζε πορεία κατά πώς ήθελε ο αέρας

έτσι ξερός που στέγνωνε εγκαίρως τα δάκρυα πριν κυλήσουν.

Το καλοκαίρι, τ’ αναποδογυρισμένα ζάρια,

στο λευκό πανί πλήθος μπαλώματα οι υποσχέσεις σου.

Το φετινό καλοκαίρι,

η θάλασσά μας

και τα σύννεφα έπαιρναν ώρες ώρες σχήματα παράξενα που προέβλεπαν τη μοίρα.

Έχω κρατήσει τόσα χαλίκια από τη θάλασσα,

τόσα όστρακα σπασμένα

που είσαι εσύ και η απουσία σου

και μαζί η παράλογη επιμονή μου

με άψυχα επιθήματα κι αποκαΐδια

να σε φτιάχνω

τα καλοκαίρια

που

όλο

λείπεις.